Mensur Şiir: Türk Edebiyatında Estetik Bir Devrim Mensur şiirin özellikleri, Türk edebiyatında yenilikçi ve estetik bir ifade biçimi olarak öne çıkar. Bu tür, geleneksel şiirden farklı olarak düzyazı formunda yazılırken şiirsel bir duygu ve ritim sunar. Ahmet Haşim’in doğa betimlemeleri […]

II. Meşrutiyet Dönemi roman türleri, Türk edebiyatının modernleşme sürecinde önemli bir yer edinmiştir. Bu dönemde, II. Meşrutiyet Dönemi roman yazarları toplumsal değişim, Batılılaşma ve bireysel çatışmaları eserlerinde yoğun bir şekilde işlemiştir. Romanların yanı sıra hikâye türleri de bu dönemde gelişmiş,

Fecr-i Âtî temsilcileri, II. Meşrutiyet Dönemi’nde modern Türk edebiyatının en önemli öncüleridir. Fecr-i Âtî temsilcileri, Ahmet Haşim, Emin Bülent Serdaroğlu, Tahsin Nahit ve Faik Ali Ozansoy gibi isimlerden oluşur. Fecr-i Âtî temsilcileri, bireyin duygusal dünyasını, aşkı, doğayı ve melankoliyi empresyonist

Fecr-i Âtî şiirinin özellikleri, II. Meşrutiyet döneminde ortaya çıkan bu edebî topluluğun estetik ve bireysel sanata verdiği önemi yansıtır. 1909 yılında kurulan Fecr-i Âtî topluluğu, Batı edebiyatından esinlenerek, bireyin iç dünyasını şiirlerinde lirizm ve empresyonist üslûpla ele almıştır. Ahmet Haşim

Türk edebiyatında kısa süreli ancak etkili bir hareket olan Fecr-i Âtî topluluğu, yerini farklı arayışlar içinde olan genç edebiyatçılara bırakmıştır. Bu gençler, kendilerini Nesl-i Âtî olarak tanımlayarak edebiyat dünyasında yeni bir soluk getirme amacı taşımışlardır. Fecr-i Âtî’nin bireysel estetik ve

Türk edebiyatı tarihinde önemli bir dönüm noktası olan Fecr-i Âtî Beyannamesi, sanatın ve edebiyatın niteliğini yeniden tanımlayan ilk sistematik bildiridir. 20. yüzyıl başlarında, II. Meşrutiyet’in sağladığı özgürlük ortamında ortaya çıkan bu manifesto, genç edebiyatçıların ortak bir hedef doğrultusunda birleşerek edebi

Fecr-i Âtî, II. Meşrutiyet Dönemi’nde Türk edebiyatında bireysel estetik ve sanatsal özgürlüğü savunan önemli bir edebi topluluk olarak ortaya çıkmıştır. 1909 yılında kurulan bu hareket, sanatın bağımsız ve şahsi bir değer taşıması gerektiği fikriyle şekillenmiştir. “Sanat şahsi ve muhteremdir” ilkesini

II. Meşrutiyet Dönemi, Osmanlı Devleti’nin çalkantılı siyasi tarihinde yalnızca bir anayasal hareket olarak değil, aynı zamanda edebiyat, basın ve fikir dünyasında bir uyanış dönemi olarak da kayda geçmiştir. 1908 yılında Kanun-i Esasî’nin yeniden işlerlik kazanmasıyla başlayan bu süreç, sadece siyasi